’t Was bloedheet. Zo heet zelfs dat mijn bejaarde moeder geen lelijke bruine panty’s droeg en schaamteloos haar blote benen, in de lauwe schaduw van een lindeboom, aan de buitenwereld toonde. Ik gluurde naar het ruwe landschap op haar onderbenen. Een hobbelig bobbelig landschap doorkruist met blauw-paarsachtige rivieren. In de loop der jaren leek het nog ruwer geworden te zijn en vooral voorzien van nog dikkere bloedstromen.
Vervolgens keek ik naar mijn eigen benen. Zevenendertig jaar jonger dan de hare. Echter geleidelijk aan op weg om eveneens een landkaart te worden van een onbestaand gebied. Mijnheer Doktoor wimpelde mijn klaagzang weg toen ik hem erover aansprak. Ik kreeg een uitgebreide medische uitleg over het onnut van een operatie, die de riviertjes moeten doen uitdrogen en de ondergrond moeten effenen. Verder kreeg ik het advies om in beweging te blijven en hij prees me overvloedig toen hij vernam dat ik nog steeds drie tot vier keer per week mijn benen sneller doe bewegen. Goed voor mijn benen, goed voor mijn cholesterol, goed voor mijn bloeddruk. Hij vond me een voorbeeldige vrouw, ten minste zolang ik niet bleef zagen over zaken die er in wezen niet toedoen.
Vervolgens keek ik naar de benen van mijn zus. Vijf jaar ouder dan de mijne, minstens tien cm langer en ongerept. De sproetjes niet meegeteld. Mijn moeder, die als kind vies was van sproeten en daarom weigerde om een ros overmatig besproet klasgenootje een handje te geven, trouwde een sproetenman en kreeg vier sproetenkinderen. Of toch bijna, want de jongste, ik dus, lijk fysiek het meeste op haar en heb dus minder ‘last’ van sproeten dan de anderen. Sproetjes zijn leuk, zolang je er niet uitziet alsof een zwerm vliegen je bescheten heeft.
Tijdens de derde ‘vervolgens’ maakte ik luidop een opmerking over de lelijke benen van mijn moeder en mijn vrees dat de mijne deze ooit zullen evenaren. “Zo’n benen zijn niet mooi,” stelde ook mijn vader vast. “Maar ach, ik doe haar er toch niet voor weg.” En ondertussen kneep hij mijn moeder liefdevol in haar rechterknie. Ze giechelde zachtjes. “Moeke had ongelooflijk gladde benen voor haar leeftijd. Er vielen zelfs geen fijne rode lijntjes op de bespeuren,” sprak mijn moeder haar bewondering uit voor de benen van haar schoonmoeder, die bij ons inwoonde tot ze stierf. Waarmee het onderwerp werd afgesloten.
Enkele uren later kuierden mijn man en ik naar huis. “Waarom kan ik niet de benen van mijn grootmoeder hebben?” mopperde ik opnieuw. “Ach, ik vind de benen van je moeder niet lelijk. Ik vind het eigenlijk best wel fascinerend om te zien hoe die aders lopen. Het integreert mij om te zien hoe een mens technisch in elkaar zit. Neen, ik vind dat echt niet storend.” En dan besloot mijn man: “Dat zijn tenminste benen met karakter!”
Beter had hij me niet kunnen troosten.
lees me 
Ollie wilt beamen wat Hans zegt ! Vreemd dat ze direct naar de benen kijken ! Er zijn meer “target” punten voor de man !
En die heeft zulke benen en de andere zulke ! Aan iedereen mankeert er iets en zo zal het blijven . Wees niet zo kritisch op uw lichaam , het belangrijkste is dat je gezond en je lekker voelt.
Ik ben best wel tevreden met mezelf, hoor. Nu zelfs meer dan twintig jaar geleden, toen ik objectief gezien zelfs meer reden had om tevreden te zijn. Ik zou zeggen, lees het volgende logje en dan zal je zien dat ik misschien wel kritisch ben, maar ook goed kan relativeren.
Ik denk trouwens niet dat er één vrouw is die haar spataders zal bejubelen. ‘k Zou het een beetje abnormaal vinden moest het totaal geen punt zijn. Ik ben nog steeds niet naar een vaatchirurg geweest, dat wil wel wat zeggen, denk ik.
(en eigenlijk vind ik het niet eens nodig om me hier zo te verdedigen 🙂 )