de metafoor van het uitheemse bloemetje

“Koen en ik gaan een kindje adopteren,” kondigde mijn collega enkele jaren geleden enthousiast aan.  Kort na haar indiensttreding hebben Anke en ik elkaar stilzwijgend gepromoveerd tot goede vriendin.  Ze is nogal impulsief van aard en ik moet vaak lachen om haar voortvarendheid en dromerige langetermijnplannen.  Die bewuste keer was het menens, dat voelde ik direct.  Ze heeft een groot en warm hart.  Bijgevolg was ik er zeker van dat ze van een kindje dat ze niet zelf ter wereld heeft gebracht evenveel kan houden als van  haar eigen vlees en bloed.

Twee jaar vóór de bewuste uitspraak was er reeds een Roosje ontsproten uit haar schoot.  Het zaaigoed was van uitstekende kwaliteit, de grond was vruchtbaar en had lang genoeg braak gelegen.  Helaas zou een tweede keer oogsten een onheilspellend risico inhouden.  Zodoende werd er enkel nog gezaaid en niet meer geoogst.  Anke en Koen vonden hun tuintje echter wat te klein en te kleurloos.  Daarom beslisten ze om een fleurig bloemetje te importeren.  Ettelijke keren veranderden ze nog van keuze van het land van herkomst, maar uiteindelijk hakten ze de knoop door.  Het zou een kindje uit Ethiopië worden.

Het voelt een beetje vreemd aan, vind ik, dat je zo zelf de kleur van je kind kan bepalen.  Persoonlijk had ik graag een mulatje gebaard.  Zoooo schattig!   Maar als je met een blanke man gehuwd bent, ook al wordt hij in Griekenland versleten voor een Italiaan en in Italië voor een Griek, dan is dat niet zo evident. Anderzijds maakte ik me toch wat zorgen om haar keuze.  De meeste Belgen hebben niet in de smiezen dat een multiculturele samenleving dé toekomst wordt.  Herinner je je nog hoe drie koppels weigerden om zich te laten trouwen door Wouter Van Bellingen, louter en alleen omwille van zijn huidskleur?  Waren ze bang dat zijn zwarte kleur hun wittebroodsweken zou vergrijzen, hadden ze kindzijnde een ernstig zwartepietentrauma opgelopen of zijn ze gewoon kortzichtig en intolerant?  Wat er ook van zij, een massa mensen hadden gelukkig totaal geen begrip voor hun belachelijke beweegredenen.

Mijn man en ik waren Koen en Anke zes jaar eerder vooraf gegaan met ons eigen kweekprogramma.  Vochtige potgrond, uitmuntend zaad en hemels voorbereidend werk leidden tot twee keer toe, met een tussenpauze van 20 maanden, tot een nieuwe soort. Twee bleke bloempjes, ontkiemd uit een ander zaadje in dezelfde broeikas, totaal verschillend van geur en kleur en terzelfdertijd met evenveel toewijding gekoesterd en verzorgd.  Niet volledig op dezelfde manier, maar volgens de specifieke noden van zijn soort.  Toch voelde het jongste bloempje zich regelmatig tekort gedaan.  Maar bovenal hunkerde het ernaar om het lieftalligst bevonden te worden.  De zaaigoedleverancier, noch de broeikashoudster kwamen aan haar vurige wens tegemoet.  De bekoorlijke schoonheid en de verrukkelijke geur van elk van de twee bloempjes waren immers uniek en onmeetbaar. Dus hoe zouden ze ooit kunnen kiezen?
Maar wat als er een bloemetje bijkomt, ontstaan uit een anoniem zaadje op onbekend terrein.  Zullen de zaaigoedleverancier en zijn compagnon voor het product van hun concurrenten evenveel genegenheid kunnen opbrengen als voor hun eigen waren?  Zullen ze even hard hun best willen doen om dit bloempje te laten floreren?  Anke en Koen alleszins wel. Ze noemden hun uitheems bloempje niet voor niets ‘Florian’.  Al was hij misschien niet het product van hun liefde, dan wel het quotiënt.  Voor hen twee evenwaardige bewerkingen die elkaar opheffen.  Hopelijk leert hun zoon, die inmiddels ruim drie jaar in ons Belgenlandje vertoeft, later ook goed tellen en begrijpt hij terzelfdertijd dat ‘verschil’ soms wel ‘gelijk’ kan betekenen.

Een half jaar geleden werd Anke door twee simpele woordjes brutaal in de harde realiteit gesmeten. Ze kwam aan op het werk en stak meteen van wal. “Ik voel me zo hypocriet,” begon ze. “We zijn naar een bijeenkomst geweest als voorbereiding op de eerste communie van ons Roosje. Amai, als je dan de pastoor bezig hoort, wat die allemaal van ons verwacht… Maar het ergste was de commentaar van de juffrouw.  Ze wou duidelijk maken dat iedereen welkom is in het huis van God.  En weet je wat ze toen zei?”  Alleszins niet veel goeds aan haar gezicht te zien. “Ze zei dat iedereen welkom is in het huis van God.  Écht iedereen, zei ze… zelfs een negerke!”

Uiteraard deelde ik Ankes verbolgenheid over deze onbetamelijke uitspraak.  Al had de juffrouw het wellicht niet kwaad bedoeld, het was een wreed ongelukkige formulering.  Totaal ongepast bovendien voor iemand in haar functie.  Anke vroeg me wat ik ermee zou doen.  Ze had ervan wakker gelegen en wou de juf erover aanspreken.  Maar ze twijfelde, tenslotte zat Roosje bij haar in de klas en over enkele jaren ook Florian.  Zoals gewoonlijk zaten we op dezelfde golflengte.  Ik zou de juf er ook over aanspreken.  Niet onmiddellijk, maar quasi terloops bij de eerst volgende gelegenheid.
Thuis aanhoorde mijn man mijn verontwaardigde waterval van woorden.  Regelmatig knikte hij instemmend, doch uiteindelijk antwoordde hij laconiek: “Ik vrees dat Anke nog dikwijls wakker zal liggen…”

Ik hoop dat hij ongelijk heeft…

Grz

Joke
PS Onlangs vertelde Anke me dat Koen en zij zich kandidaat hebben gesteld voor pleegzorg.  Fantastisch toch dat zij zich willen ontfermen over een gekneusd bloemetje, wiens wortels niet voor een stevige basis konden zorgen.  Ik ben ervan overtuigd dat ze erop zullen toezien dat het op termijn op eigen stengel in zijn vaasje kan staan, desnoods met een ijzeren draadje rond zijn kwetsbare steel.  Zelf zijn mijn vingers niet groen genoeg om zoiets te doen.  Of… misschien wil ik gewoon mijn handen niet vuilmaken…