de stilte doorbroken

Waarmee moet ik zoveel jaar later beginnen? Uiteraard én gelukkig heeft ons leven niet stilgestaan. Bovendien weet ik nog niet goed of ik de draad terug zal oppikken of dat het enkel blijft bij deze ene stuiptrekking. Ik denk eerder het laatste. We zullen zien…

Wellicht is het het meest logische om te beginnen waarmee ik gestopt ben, nl. met de carrièreswitch van Tia. (Als geheugenopfrisser: na 5 jaar beroepsonderwijs genoten te hebben, kwam Tia erachter dat ze wilde studeren en maakte ze de overgang naar het technische onderwijs, wat absoluut geen evidentie was.) Omdat ik er nog nauwelijks met een woord over gerept hebt, lijkt het alsof het geen succes was. Integendeel! Tia mocht starten in 4 STW (sociale en technische wetenschappen) en rondde betreffend jaar af of met een jaargemiddelde van 81%. Véél beter dan verwacht, waardoor je bijna zou denken dat we destijds te vlug waren om haar naar het beroepsvoorbereidend jaar te sturen in plaats van haar eerst de A-stroom te laten proberen. Toch denken we dat het zo heeft moeten zijn: de motivatie was er nog niet en diende eerst te groeien.

Ook de laatste graad werd goed afgerond. Jammer genoeg gooide corona roet in het eten en kon zij niet deftig afzwaaien van het middelbaar. Ze was er wel helemaal klaar mee. Alhoewel zij zelf nog vrij kinderlijk is, bleek zij op veel vlakken veel rijper dan haar twee jaar jongere klasgenoten. De ergernissen namen toe, maar met de finish in zicht, vond ze het niet nodig om er iets aan te doen. Een nieuw pad, nieuwe ontmoetingen…

Haar verlegenheid speelde haar echter parten en leek haar studiekeuze te beïnvloeden. Ik betreur het me een beetje dat we haar geen assertiviteitstraining hebben laten volgen. Misschien komt dit er nog wel van. Alhoewel zij het jaar voorheen vakantiewerk had gedaan in een fabriek, kregen we haar niet zo ver om dit weer te doen. Ze werd enorm belemmerd door haar verlegenheid, die wel leek toegenomen te zijn. Ook het voorstel om in een warenhuis te gaan werken, werd om deze reden afgewimpeld. Gelukkig stond ze wel open voor vrijwilligerswerk: speelpleinwerking met een speciefieke doelgroep, nl. kinderen met autisme.

Hierdoor ontdekte ze dat ze later een beroep wil uitoefenen waarin de omgang met mensen primeert, iets in de sociale sector dus. Het onderwijs, wat aanvankelijk haar drijfveer was voor haar ommezwaai, had ze reeds eerder afgeschreven. Na eliminatie van een aantal richtingen kwam ze uit bij sociaal werk. Aangezien ikzelf maatschappelijk werker ben en ik haar door en door ken, had ik al eerder in de smiezen dat dit wel iets voor haar was. Ik heb echter geprobeerd om haar zo weinig mogelijk te beïnvloeden.

Toen de keuze eenmaal gemaakt was, heb ik me wel gemoeid met de schoolkeuze. Zelf heb ik gestudeerd aan de Sociale Hogeschool in Heverlee. Dankzij mijn collega’s die veelal elders gestudeerd hebben, maakte ik onrechtstreeks kennis met de gang van zaken in andere scholen. Op basis van wat er verteld werd, leek de Thomas More Hogeschool in Geel me veel geschikter voor haar, in die zin dat er m.i. meer aandacht is voor het welzijn van de student. Dit bleek al bij de infomomenten: in Heverlee gebeurde dit volledig virtueel (owv het virus dat onze wereld teistert), in Geel waren er ter plaatse infomomenten in kleine groepjes. Veel persoonlijker dus en na deelname hieraan was het dan ook snel beslist.

Terwijl ik dit aan het typen ben, zit zij ijverig te studeren voor haar examens. Wat ben ik blij dat ik hier zelf vanaf ben! Wie kinderen heeft, zal kunnen beamen dat je er wel wat plaatsvervangende stress van krijgt. Deze stress valt echter in het niet bij de stress die ik de voorbije jaren ondervond op andere domeinen, met als abolute koploper mijn ouders die beiden (!) begonnen te dementeren, maar ook werkgerelateerde stress en stress in de relationele sfeer.

Ik vrees dat dat geen vrolijke blogverhalen oplevert. Wellicht is dat ook de reden waarom het hier zo lang stil bleef…

de vuile was buiten hangen

Onze vuile was werd buiten gehangen. Van het hele gezin zelfs! En hoewel dit niet de bedoeling was, noch van mij, noch van de dader, kon ik er hartelijk om lachen. Vervolgens heb ik ‘m letterlijk van de draad gehaald en terug in de wasmachine gestoken. Deze keer vergat ik niet op de startknop te drukken…

Hopelijk wordt voor de veel te ijverige wasophanger morgen ook op de startknop van een nieuw begin gedrukt. Helaas mochten we eerder geen zekerheid verwachten. Slopend. Zelfs al is er geen enkele reden om eraan te twijfelen dat ze toestemming krijgt.

Laten we hopen dat we niet halsoverkop een andere school moeten zoeken. En ook al vond ik de ondersteuning die we vanuit school kregen in dit omschakelingsproces maar povertjes, mag dit geen reden zijn om de vuile was buiten te hangen.

Maar ik sta niet in voor mezelf als ik crash…

Eén verlossend antwoord is voldoende om dit te beletten.  Tot morgen.

vier maanden later…

Vier maanden later is het geen wonder dat ik geen tijd meer heb om te schrijven en er nog nauwelijks nog aan toe kom om te lezen. Tia is nog steeds gemotiveerd. En zolang zij dit blijft, bouw ik samen met haar aan haar toekomst.

Even werd ons enthousiasme duchtig de kiem in gesmoord, namelijk toen we begin mei – op mijn uitdrukkelijke verzoek – een gesprek hadden met de directrice. Het leek me immers aangewezen om de voorzitter van de toelatingsklassenraad, die in augustus over Tia’s lot zal beslissen, in te lichten over onze vorderingen. Tonen dat het ons ernstig is, dat het geen bevlieging is en dat we er volledig voor gaan. Tijdens dit gesprek gaf de directrice echter duidelijk te kennen dat ze het niet zag zitten.  Soortgelijke overgangen, niet eens zo zwaar als wat Tia zinnens is, bleken in het verleden immers nooit succesvol te zijn geweest. Ze bewonderde ons wel om onze inzet, toonde ook interesse in onze aanpak, maar ze bleef erbij dat het eigenlijk onbegonnen werk is. Toen ze concreet vroeg wat ons plan B was, was ik dan ook even uit mijn lood geslagen (Tia helemaal, want die begon te huilen) om vervolgens vrij adrem te antwoorden dat we dan wellicht een andere school zouden zoeken. Vervolgens stelde ik verzoenend voor om Tia een examen van wiskunde van het derde jaar technische en sociale wetenschappen af te laten leggen om haar vorderingen te toetsen. Een voorstel dat niet in dovemansoren viel. En zo geschiedde.

Het werden spannende weken. Tia legde op 11 mei haar allereeste examen van haar leven af! Acht lange dagen moesten we wachten op het resultaat. Zenuwslopend was dat. Nog meer voor mij dan voor haar. Ik had wel de indruk dat ze de leerstof voldoende beheerste, maar stel dat ze er zonder mijn begeleiding niks van zou bakken? Stel dat ik haar kunnen toch overschat had? Stel dat ze bijvoorbeeld maar 40% zou halen? Dan zou ik haar niet meer moeten begeleiden naar de overgang naar een andere richting, maar naar het ‘moeten’ blijven in haar huidige richting, want andere beroepsrichtingen zag ze nog minder zitten dan haarzorg.

Het was dan ook een opluchting toen we na 8 dagen het verlossende bericht kregen dat ze geslaagd was. Ze haalde  70,5%. Een meer dan behoorlijk resultaat, mijn inziens. Natuurlijk was het geen 90%, maar het was er ook geen 50. Dit is toch al niet meer met de hakken over de sloot te noemen. En OK, het is maar één van de vele vakken, maar wel een vak dat aangeeft dat ze toch bepaalde capaciteiten heeft. Ik sta er verstomd van wat een mens met motivatie, inzet en doorzettingsvermogen kan bereiken. In de lagere school haalde datzelfde kind in het zesde jaar geen 60% meer, waarmee we haar tot de ‘zwakke leerlingen’ mochten rekenen. En zie nu!!! Ik denk niet dat ik al ooit trotser ben geweest en ik heb al redenen genoeg gehad.

Drie weken later legde ze het ‘paasexamen’ af. Deze keer haalde ze zelfs ruim 85%. We waren euforisch!!!! Dit resultaat kan helemaal niet meer genegeerd worden, dunkt me. Temeer omdat ze bewezen heeft dat ze in staat is om de leerstof van één trimester te verwerken in een tijdspanne van schatweg vier weken. Inmiddels heeft ze ook het laatste examen afgelegd.  Deze leerstof (van één trimester) heeft ze slechts op twee weken moeten verwerken. Ik verwacht dat het resultaat deze keer wat minder zal zijn, maar dat geeft niet.

De resultaten die er zijn kunnen m.i. niet meer genegeerd worden. Onlangs heb ik de directrice uitgebreid gemaild met de huidige stand van zaken op vlak van studiegebied. Ze antwoordde me binnen het kwartier. Ze prees ons om de goede resultaten en stelde gelukkig ook dat dit niet zo maar aan de kant  kan geschoven worden door de toelatingsklassenraad. Er is dus weer hoop. Desondanks zullen het nog spannende en drukke maanden worden.

Het verdict valt pas half augustus en er is nog veel werk voor de boeg. Naast wiskunde (3 jaar), haalden we al twee jaar Frans in.  Nu staat nog het derde jaar Frans (gelukkig veel herhaling, heb ik al gezien), Engels (gelukkig her cup of tea) en een verkorte cursus natuurwetenschappen en sociale wetenschappen op het programma, waarvan ze ook een examen zal moeten afleggen.

Na deze up-date verdwijn ik dus noodgedwongen maar met veel ijver weer even in de geneugden van mijn bijberoep.

Waarschijnlijk tot in augustus…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

mijn bijberoep

Inmiddels zijn we enkele weken verder. Na één slapeloze nacht, de nacht die volgde op de dag waarin ik van het CLB vernam dat Tia volgend jaar in theorie naar het vierde jaar (en dus niet het derde, oef!) sociale en technische wetenschappen zou kunnen gaan, vatte ik de koe bij de horens. Zo bleek ik er toch mijn voordeel bij te hebben een boerendochter te zijn.

Die nacht realiseerde ik me immers dat Tia het lessenpakket van drie jaar wiskunde en drie jaar Frans zou moeten inhalen om enigszins te kunnen volgen. Ook met Engels staat ze achter, niet mijn grootste zorg, want ze spreekt beter Engels dan ik, heeft er een enorm taalgevoel voor en het is bovendien haar favoriete taal.  Terwijl ik in bed lag te woelen en me zorgen maakte over de haalbaarheid van ons nieuwe project, sliep mijn dochter voor het eerst sinds lang als een roosje, opgelucht dat ze haar ambities mag waarmaken.

De volgende ochtend belde ik naar haar oude school en vroeg ik of ze me het wiskundeboek van het eerste jaar konden bezorgen. Een andere middenschool uit dezelfde scholengemeenschap had het gelukkig nog in stock. Mijn man ging het halen en ’s avonds trof ik mijn dochter aan in een ijverige bui. Sindsdien geef ik haar bijles. In eerste instantie alleen wiskunde, maar toen ik na enkele weken vaststelde dat de motivatie niet verdween, integendeel zelfs, ook Frans.

Inmiddels is er een tweede gesprek geweest op het CLB. Men had ons reeds geïnformeerd dat de klassenraad, samengesteld uit de leerkrachten die haar volgend jaar les zullen geven, sowieso zijn fiat moet geven. Een dergelijke grote omschakeling hebben ze nog niet meegemaakt. We zullen dus alleszins moeten aantonen dat we voldoende inspanningen geleverd hebben om het een reële slaagkans te geven. Van de school mag ik nauwelijks ondersteuning verwachten. Ze zijn wel bereid om de boeken beschikbaar te stellen, maar bijlessen zijn voor eigen rekening. Daar kan ik inkomen, zeker toen ik vernam dat ze dit in het verleden meermaals wel gratis hebben aangeboden, doch telkens tevergeefs, omdat de leerling in kwestie uiteindelijk afhaakte.

De CLB-medewerker bezorgde me wel een foldertje van M., een leerkracht die gewoon is leerlingen voor te bereiden voor deelname aan de middenjury. Dat is hier niet het geval, maar de leerkracht in kwestie kan me alleszins wel uitleggen welke vakken moeten bijgewerkt worden en hoe ik dit moet aanpakken.De medewerker van het CLB had haar al een mail met een vraag voor informatie hieromtrent gestuurd, maar in haar beknopte toelichting was ze de essentie vergeten te melden, nl. dat onze dochter de eerste twee jaren beroepsvoorbereidend onderwijs heeft genoten en  er dus ook voor die jaren een fameuze achterstand in te halen is.

Dat ze wiskunde en Frans van de eerste drie jaar, alsook Engels van het tweede en derde jaar moet inhalen had ik al zelf bedacht. Na telefonisch contact met M. blijkt er echter ook nog sociale wetenschappen en natuurwetenschappen van het derde jaar bij te komen. Een hele kluif dus. M. wil Tia wel bijles geven wat deze twee laatste vakken betreft, maar is er voorstander van dat ik wiskunde en Frans (en later ook Engels) voor mijn rekening blijf nemen. Ik trouwens ook, want anders wordt het nogal een kostelijke zaak. Ik geef nu dus zelf tussen de 12 à 15 uren les per week. Kortom, mijn weekends zijn goed gevuld en nuttig besteed.

‘k Hoef zeker niet uit te leggen dat ik op deze manier niet veel vrije tijd meer overhoud voor mezelf, naast mijn 4,5/5 tewerkstelling. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de volharding en gedrevenheid van mijn gemotiveerde leerling. We gaan ervoor!

nog een carrièreswitch?

Enkele jaren geleden maakt Arte een carrièreswitch. Het kwam haar ten goede. We hebben het ons geen seconde beklaagd. We zagen haar openbloeien en wij niet alleen.

Vaak leren ouders van hun fouten die ze maken bij de opvoeding van hun oudste kind.

Wij ook. De jongste hebben we veel minder gestuurd. We hebben haar haar hart laten volgen. In de lagere school was ze een zwakke middelmaat met weinig motivatie om te studeren. Dus lieten we haar naar het beroepsvoorbereidend jaar gaan. Sinds het derde middelbaar doet ze haarzorg. Haar keuze, zelf hadden we, toekomstgericht, liever gehad dat ze in de personenzorg ging.  Ze was daar vast en zeker geschikt voor en het bood ook meer perspectief voor de toekomst. Tia is een zacht en lief kind, met een groot hart en veel begrip voor de zwakkeren en zwarte schapen in onze maatschappij. Ze zou nog verpleegster kunnen worden, of ook maatschappelijk werker zoals haar moeder, als ze dat écht wou.  We lieten haar begaan…

Inmiddels zit ze in het vijfde jaar. Het leek een succes.  Elk jaar opnieuw bijzonder goede commentaren bij de rapportbespreking: ze is gemotiveerd, beleefd en haalt bovendien steeds uitstekende punten voor de praktijkvakken. Een voorbeeldleerling voor de klas, horen we keer op keer. Haarzorg is helemaal haar ding. Wat wil een mens nog meer…

Tia blijkbaar. Al een tijdje loopt ze rond dat ze wat anders wil. Ze wil meer studeren. Gisteren heeft ze haar kaarten op tafel gegooid. Morgen volgt er een gesprek met de leerlingenbegeleidster van haar school en het CLB (Centrum voor Leerlingen Begeleiding).

Momenteel lijkt het me beter dat ze haar huidige opleiding afmaakt, inclusief het zevende jaar. Ze kan daarna  een aantal bacheloropleidingen (waarin wiskunde en talen geen rol spelen) beginnen, al zal dat dan extreem zwaar worden omdat ze de voorbije 7 jaar nooit één boek heeft hoeven open te doen en ze heel wat theoretische voorkennis  gemist heeft. Maar waar een wil is, is een weg, dunkt me.

Een andere optie is dat ze volgend jaar terug naar het derde  ipv naar het zesde leerjaar gaat. Naar deze optie gaat haar voorkeur uit. Wij denken dat ze de impact hiervan onderschat.

Morgen zullen we vernemen welke opties er nog zijn.

Ik houd me voor om niet te denken ‘hadden we maar…(destijds meer gestuurd)’…

 

 

 

 

 

slecht advies van een moeder

Lieve Arte

Mag ik je wat goedbedoeld, zij het, slecht advies geven? Het zal de omgang met klasgenoten vergemakkelijken.

Om te beginnen zou ik je willen aanraden om te leren zwanzen, wat meer te praten over koetjes en kalfjes. Kan als kleindochter van een boer en een boerin toch geen probleem zijn? Best zou je je wat meer verdiepen in de wereld van make-up, fashion en jongens. Veel interessanter dan uit de doeken te doen hoe zweefvliegen in zijn werk gaat of  wat de planeet mars in zijn mars heeft. ’t Was trouwens misschien niet zo een goed idee om je hierover een boek cadeau te doen. Een abonnement op de Flair lijkt me in de toekomst geschikter en wordt bovendien verplichte lectuur voor jou. Het zal je horizonten aanzienlijk verruimen.

Een tweede slecht advies is dat je zal moeten leren huichelen. Heel moeilijk voor jou, en je zal je er echt oncomfortabel bij voelen, maar je medeleerlingen zullen zich gemakkelijker voelen tov jou. Zwijg niet – dat is wellicht te veelzeggend – maar prijs hun werk expliciet, ook al vond je het niet zo goed (wat door de leerkracht achteraf ook wordt bestendigd door de toekenning van een pover cijfer). Goedbedoeld advies wordt absoluut niet in dank afgenomen. Integendeel, het zet enkel kwaad bloed, dat heb je al ondervonden. Bovendien kan je best doen alsof je vreest dat dat je gebuisd bent op een bepaalde taak. Zelfs al weet je met zekerheid dat dat niet het geval is. Nu lijk je te zeker van je stuk. Doe alsof de leerkracht bakken kritiek heeft. Zo raak je misschien af van je imago af dat je arrogant bent. Wat uiteraard helemaal niet het geval is. Iedereen die je goed kent, kan dit beamen.

Het belangrijkste slechte advies dat ik je dien te geven is dat je vooral minder goed je best moet doen. Stel je tevreden met een 10 op 20. Ook al weet je dat een 14, 15 en zelfs een 16 op de praktijkvakken binnen je mogelijkheden ligt.  Verlies vooral je passie voor je studie! Doe je voorbereidingen minder grondig, zodat je medeleerlingen niet ontmoedigd raken als je werk weer eens als voorbeeld wordt genomen. Puf en zucht ipv al te enthousiast over te komen. Werk ook niet te vlug. Een tekening afwerken op 2u terwijl de rest met 4u nog niet toekomt, is geen goed idee om je populariteit te verhogen.

Kortom, wees vooral niet jezelf! (want de rest is te onvolwassen om daar mee om te kunnen)

(sorry, lezer, dat ik je, na zo’n lange blogstilte, hiermee belast, maar het zit me hoog, heel hoog!)

eigen schuld, dikke bult

Onlangs ontdekte ik op het internet een veiling. Tot mijn spijt was mijn man al vertrouwd met dit systeem, getuige de heldhaftige degens en historische medailles die in ons huis rondslingeren. Zelf kwam ik er bij uit toen ik een goedkoop ticket wou bemachtigen voor onze favoriete sauna en al googelend dus op een veiling belandde. Een kwartiertje later had ik onze inkom betaald en bijna twintig uitgespaard. Een uurtje later bubbelden we erop los. Enkele uren later at ik mijn winst met veel smaak op. Vanaf nu betaal ik nooit meer de volle pot!

Helaas had ik toen de smaak te pakken.

Wat werkt zoiets verslavend, zeg. Ik bood al op een resem batterijen, toiletpapier om een jaar lang te kunnen schijten, nieuwe saunabonnen,… Doch bovenal maakte ik kennis met mijn minst fraaie en voorheen onbekende kant: opbieden om andere mensen geld uit de zakken te jagen… Wat een prettig tijdverdrijf is me dat!

Bijna ging het mis.

Zo bood ik vijf euro op de toegang voor vier personen tot het openluchtmuseum in Bokrijk, inclusief de sixties tentoonstelling, die we nog niet gezien hebben. Normale kostprijs net geen dertig euro. Maar ik ontdekte te laat dat het slechts tot 23 oktober geldig is. Shitterdeshitterdeshit. Vijf euro is natuurlijk geen kapitaal, maar er komt nog evenveel aan administratiekosten bij en we zouden ons in allerlei bochten moeten wringen om er binnen de gestelde termijn te geraken. Kortom, ik had net zo goed een tientje in de vuilnisbak kunnen gooien. Gelukkig ontdekte ik deze morgen dat iemand anders mijn bod had overtroffen. Oeferdeoeferdeoef. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen.

Of toch?

Mijn bod van één luttele euro (het minimum) om één attractie te doen (met acht personen weliswaar) in het klimpark van Zips en Robes te Ewijk in Nederland werd helaas aanvaard. Willen of niet, ik zal dus zes euro moeten ophoesten. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om ernaar toe te gaan, ook al  heb ik nog bijna vier maanden bedenktijd.  Niet alleen ben ik niet meer zo kloek om me aan zulke waaghalzerij te wagen, maar bovendien is het 128 km rijden van hier. Toch wel wat ver om een half uurtje doodsangsten uit te staan.

Uiteraard zal ik mijn plicht voldoen en betalen wat ik betalen moet. Graag wil ik er iemand blij mee maken, misschien een beetje om mijn slecht karakter te compenseren. Een liefhebber krijgt mijn miskoop gratis en voor niets! Ik stuur je de voucher zelfs op eigen kosten op. Maar een blogverhaaltje achteraf zou wel tof zijn.

Iemand?

Hartelijk dank, smakelijk eten & veel succes!

Onlangs las ik dit op facebook. Ik kan alleen maar concluderen dat ik een onaangename mens ben.  Alhoewel? Ik heb al veel bijgeleerd. Ik heb geleerd om een onderhoudende tekst die vol spelfouten, vooral dt-fouten, staat te appreciëren. Dat vind ik een gigantische vooruitgang, want vroeger kon ik dat niet, zou ik meteen wegklikken. De ergernis helemaal  uit mijn systeem bannen, lukt nog niet zo goed. Ik heb wel  geleerd om mensen niet meer op hun fouten attent maken.Ik doe het enkel nog bij auteurs van wie ik weet dat een fout berust op een toevallig slordigheidje en van wie ik vermoed dat ze net als ik een allergie hebben voor dt-fouten. Dat kan iedereen overkomen, ik betrap me er zelf ook wel eens op. Bloggers die regelmatig fouten maken, laat ik de laatste tijd met rust. Zo las ik vandaag ergers nog ‘betaald’ waar het ‘betaalt’ moet zijn, maar ik zwijg als vermoord. Omdat op die blog regelmatig dergelijke foutjes terug te vinden zijn en ik dus niet van plan ben om de bitch te spelen. Ik ben zelfs zo vriendelijk om hier niet te linken.

Onlangs deed mijn oudste dochter een toelatingsproef voor de opleiding Grafisch Ontwerp. Naast een thuisopdracht (creëer een thuis in een luciferdoosje) waren er ook enkele testen ter plaatse. Zo moest ze o.a. op papier een nutteloze machine ontwerpen, zoals bv de cloaca machine van Wim Delvoye.

De opdracht werd uitgebreid toegelicht op een A4’tje. Toen ik het blad onder ogen kreeg (dochterlief bracht het na afloop mee), vielen de schellen bijna van mijn ogen. Dit las ik:

‘De beoordeling ervan gebeurd in de namiddag tijdens de gespreksronde op grond van geloofwaardigheid, originaliteit en het conceptueel denken.’

Verder leerde ik dat kanaal met twee ennen wordt geschreven en dat het meervoud van reclame een afkappingsteken bevat.

Maar het toppunt was toch de voorlaatste zin: ‘Deze taak samen met je digitaal ingevuld inschrijvingsblad wordt je in de namiddag terug bezorgt en neem je mee naar het gesprek.”

Mijn dochter is toegelaten tot de Mad-faculty. Over haar scriptie hoef ik me alvast geen zorgen te maken! Al moet ik toegeven dat ik heel even overwogen heb om haar niet in te schrijven op die school. Ook had ik veel zin om het blad voorzien van rode cirkels in de brievenbus van de school te droppen t.a.v. de directie. Anoniem, dat wel, om de toekomst van mijn dochter niet te hypothekeren.

Gelukkig stemde de laatste zin van de opdracht, zie titel, me milder…

 

 

 

 

 

 

net als in de film

Er was een goede reden waarom ik me schrap moest zetten voor de proclamatie. De klastitularis had Arte immers enkele dagen eerder toevertrouwd dat de proclamatie voor haar héél fijn zou zijn. Meer wilde hij er niet over kwijt. Het feit dat hij haar dit expliciet vertelde zonder bijzijn van anderen, riep bij haar en ons uiteraard vragen op. We waren dus in blijde verwachting.

Een proclamatie op een kunstschool is een feest. Ze hebben alles in huis om er geen saaie bedoening van te maken. De opening begon dan ook heel spectaculair. Er werd een kunstige stop-motion van één minuut afgespeeld. Een indrukwekkende film die ik reeds eerder had gezien op de tentoonstelling van de eindejaarsleerlingen, de voorstelling van hun Geïntegreerde Proef. Knap dat een middelbare schoolleerling tot zulke dingen in staat is. De film was… van de hand van onze dochter! Jammer genoeg kan ik hem niet laten zien omdat onze PC hem niet aankan. Maar als daar ooit verandering in komt, zal ik het bewuste meesterwerkje (lichtjes overdreven, maar toch…) hier zeker delen.

Voorlopig kon ik het nog drooghouden, ik blonk alleen een beetje (veel) van trots.

Vervolgens volgde de ene speech na de andere. Pakkende teksten, veel beeldspraak, doorspekt met beelden van de werken van de leerlingen en bovendien ondersteund door live pianomuziek en zang. Er was geen tijd om ons te vervelen.

Vlak voor het binnengaan had ik vernomen dat er ook een prijsuitreiking zou plaatsvinden. Toen was het me beginnen te dagen… Wellicht was dat hetgene waarop de leerkracht had gealludeerd.

Eerst werd er een prijs geschonken door de stad, die twee leerlingen beloonde voor hun tomeloze inzet als vrijwilliger.

Daarna volgde een prijs van de school zelf. Ze wilde leerlingen die gedurende hun schooltijd een uitgesproken traject hadden afgelegd op vlak van persoonlijke ontwikkeling extra in de kijker zetten. Uiteraard legt elke leerling  een figuurlijke weg af, maar sommigen moeten eerst door een hindernissenparcours om op de weg te geraken. Ik wist het meteen! Dit sloeg op Arte.

Ik liet mijn tranen de vrije loop toen ik haar naam door de zaal hoorde schallen, gevolgd door de naam van een andere leerling.

Ze straalde terwijl ze naar het podium liep.

Er was ook een prijs voorzien voor elke leerling die voor zijn/haar richting het beste resultaat behaalde. Nu was het Steven zijn beurt om te schitteren, vond ik. Deze klasgenoot van Arte kreeg van de externe jury immers de hoogste punten op zijn Geïntegreerde Proef. Geheel terecht, want hij had een ijzersterk  concept bedacht bij het algemene thema ‘vluchtlijnen’ en dit ook magnifiek uitgewerkt. Al vond ik de sfeervolle houtskooltekeningen van Lize blijken van het grootste tekentalent en al getuigde  de stop-motion van Arte alsook de rest van haar werk  van een enorme veelzijdigheid, dit alles kon niet tippen aan de maturiteit die het werk van Steven uitstraalde. Fair is fair, dacht ik toen ik een aantal weken geleden vernam dat de jury, afgaande op de puntentoekenning, dezelfde mening was toegedaan.

“Het beste resultaat in de richting VBK (Vrije Beeldende Kunsten) werd behaald door… Arte!” hoorde ik de spreker zeggen. “Kom maar terug naar het podium, Arte,” vervolgde hij.

Hup, daar vloeiden de tranen weer. Er was geen schrap zetten aan.

Toen alle zeven richtingen aan bod waren gekomen, bleek ook waarom de Arte als eerste vernoemd werd. De punten gingen immers in dalende lijn. Als enigste van de hele school behaalde zij een score hoger dan 80%. (Niet belangrijk, maar wel zo’n leuke bijkomstigheid dat ik het toch even wil vermelden.)

Ik kan in alle eerlijkheid stellen dat ik Steven de prijs m.b.t .het beste resultaat ook heel erg had gegund. De andere prijs symboliseerde Artes persoonlijke overwinning en dat is uiteraard een verdienste waar geen enkele andere prestatie tegenop gewassen is. Die prijs alleen zou dus ook al heel mooi geweest zijn.

Geen wonder dat ik me die avond in een Amerikaanse high school film waande. Je kent dat wel, zo’n film waar de hoofdrolspeler in een underdogpositie zit en uiteindelijk de ster van de school blijkt te zijn.

Dit hele gebeuren geeft Arte een enorme boost. Met nog meer vertrouwen in haar kunde gaat ze morgen de toelatingsproef doen om de studie ‘Grafisch Ontwerp’, een masteropleiding in de Beeldende Kunsten te mogen aanvatten. Op naar een volgende fase in haar leven!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

ik zet me schrap…

Als boerendochter ben ik vrij down to earth.  Romantiek is niet aan me besteed. Ik heb nogal een nuchtere kijk op leven en dood. Houd me niet bezig met het delen van diepzinnige zegswijzen of teksten op facebook, ook niet als deze tot doel hebben bepaalde bevolkingsgroepen een hart onder de riem te steken of om mijn kinderen te bejubelen.

Maar dit wil niet zeggen dat ik geen emoties heb of niet meeleef. Integendeel. Ik kan nogal ongecontroleerd heftig reageren op sommige situaties.  Zo schiet ik gegarandeerd vol van zodra ik in het moederhuis de kersverse  ouders liefdevol naar  hun baby’tje zie kijken. Bij rapportbesprekingen zwijg ik wanneer de leerkrachten mijn dochters bewieroken. Het maakt me zo trots dat ik een krop in de keel krijg, waardoor ik vrees geen normaal geluid meer uit te kunnen brengen. Dus knik ik braaf met blinkende oogjes. Toen ik huwde heb ik nauwelijks “ja” kunnen zeggen, zo werd ik overmand door tranen van geluk. Als je mijn trouwfoto’s ziet, zou je bij sommige denken dat het een begrafenis betreft. Het stoort me enorm, mijn tranen. Ik vind ze absoluut overdreven, maar wat ik er ook van vind, ze blijven over-drijven. En met ouder worden, betert het er niet op.

Morgen mogen we naar de proclamatie van onze oudste dochter. Ze zwaait af van het middelbaar. Klaar voor een nieuw hoofdstuk in haar jongvolwassen leven. De school voorziet dus een mooie afsluiter. Ik zet me schrap…