wat een moeder lijden kan

Beste bloglezer

Ik heb enkele bewogen weken achter de rug. Naast mijn gebrek aan tijd is dit de hoofdreden waarom het hier zo stil bleef.  Het begon op 5 maart, toen ik bij aankomst op het werk direct aanvoelde dat mijn gebruikelijke goedgeluimde goedemorgen best op een minder vrolijk toontje dan normaal werd gebracht, wat ik instinctief ook deed.  Mijn collega’s stonden mij in begrafenisstemming op te wachten, helaas in de letterlijke betekenis van het woord.  Ik bleek immers de enige te zijn die men daags voordien niet had kunnen bereiken om het onverwachtse overlijden van een dierbare collega te melden.  Zijn vrouw werkt ook bij ons,  waardoor het mij dubbel raakte.  Die week heb ik op het werk rondgelopen als een kip zonder kop.  Het nieuws van dit spijtige tramaccident was nog maar nauwelijks verteerd toen het busongeval in Zwitserland gebeurde.  Alhoewel ik er niemand persoonlijk van kende, kwam dit eveneens aan als een mokerslag.  Enerzijds omdat ik nog in de rouw zat voor mijn  collega en anderzijds omdat onze oudste dochter nog op skireis moest vertrekken en ik me bijgevolg onvermijdelijk met de getroffen ouders identificeerde.  Ik ben nochtans nuchter genoeg om te beseffen dat de kans dat dergelijke feiten zich opnieuw zo snel zouden voordoen wel heel erg klein is, maar toch…

Een half jaar voordien hadden mijn man en ik ons etiketjeskind overtuigd om mee te gaan skiën.  Als liefhebber van bergen en sneeuw zou haar dit zeker bevallen en we zouden het zonde vinden mocht ze deze unieke kans niet grijpen.  Zelf was ze vooral bang dat ze net die week ongesteld zou worden, maar dat was een argument waarmee ik geen rekening wilde houden.  Ten eerste omdat  dit slechts één kans is op vier en ten tweede omdat dit geen bezwaar mocht zijn. Oké, een dik maandverband in je broek is geen pretje, maar bij mijn weten is er nog nooit iemand van doodgegaan. Als voorbereiding op  de grote reis kreeg ze enkele skilessen op een kunstmatige piste en zo kwam ze tot de onaangename vaststelling dat ze een hekel had aan de skisport.

Naarmate de vertrekdatum naderde werd ze steeds bozer en bozer op mij, want ze vond dat ik haar te veel gepusht had om mee te gaan. Ze had een hekel aan skiën, ze zou vast en zeker ongesteld worden… en dat allemaal deed ik haar aan.

De zaken waarover ik me zorgen maakte, deerden haar blijkbaar niet.  Dat was maar goed ook, en toch zat ik ermee in.  De leerlingen mochten zelf kiezen langs wie ze op de bus zouden zitten, en met wie ze een kamer zouden delen.  En net daar maakte ik me stiekem druk over, want onze dertienjarige wist niet wat ze hiermee moest aanvangen.  Omdat ze er zelf niet zo een probleem van maakte, deed ik ook maar alsof dat niet zo belangrijk was, maar inwendig vrat ik me op.  Ze had haar naam genoteerd bij twee meisjes, waarmee ze bevriend was geweest, voor zover je, in haar geval, van vriendschap kan spreken. De vriendschap was echter serieus bekoeld, vooral met één van de twee.  Wat me zorgen baarde, was het feit dat de meisjes totaal geen reactie hadden gegeven toen ze vernamen dat mijn dochter bij hen op de kamer zou logeren.  Dat ze niet zouden overlopen van enthousiasme had ik al een beetje verwacht, maar dit stilzwijgen vond ik enorm veelzeggend en deed mijn moederhart bloeden.  Blijkbaar had mijn dochter niets in de gaten, dus probeerde ik het ook te relativeren en liet ik er zeker niets van merken naar haar toe.  Toch kon ik het moeilijk loslaten.  Als ik mijn bekommernis met mijn man besprak, wuifde hij mijn zorgen – ‘Hebben we er wel goed aan gedaan om haar te laten meegaan’ -luchthartig weg.  Enerzijds was zijn mannelijke benadering – ‘Het zal wel loslopen, ze moet nu eenmaal met zulke situaties leren omgaan’ – een geruststelling, maar anderzijds voelde ik me er ook wel een beetje mee in de kou staan, ook al besefte ik heel goed dat hij objectief gezien gelijk had.

Twee weken voor de vertrekdatum werd onze dochter ongesteld, dus dat probleem was gelukkig al van de baan.  Tijdens de laatste schoolweek vernam ze dat ze andere kamergenootjes zou krijgen en dat pas ter plaatse zou beslist worden bij wie ze zou logeren.  Dit frustreerde haar enorm en bijgevolg mij ook.  Te meer omdat we van de gonbegeleidster op school de opdracht kregen om bepaalde zaken een week op voorhand aan te kondigen.  Iets wat wij in het verleden zelden deden en wat ook nooit problemen opgeleverd had. Zo blijft schoenen kopen een ramp of je dat nu een week op voorhand aankondigt of de dag zelf pas. Mijn dochter vond het echter wel erg dat ze niet wist bij wie ze zou logeren en ik vond het jammer dat er vanuit de school hieraan geen aandacht werd geschonken. Ik ben echter niet het type ouder dat rap de telefoon zal nemen om mijn ongenoegen over het een of ’t ander te uiten. Nu stond ik bijna op het punt om het te doen, maar omdat het niet in mijn natuur ligt, liet ik het er toch maar bij.

Ik probeerde haar zoveel mogelijk gerust te stellen en haar zeker niets van  mijn eigen onzekerheden over de reis te laten voelen.  Op 30 maart stapte ze samen met een honderdtal leerlingen op één van de drie bussen.  Ze zat twee rijen achter de chauffeur en ik probeerde niet te denken aan de recente busramp.  Voor één keer had ik, onder lichte dwang, een dikke knuffel van haar gekregen voor haar vertrek en ze zwaaide enthousiast vanuit haar plaatsje aan het raam.  Ze zag er happy uit, ondanks de weerstand die ze tot op de laatste minuut voor ons vertrek thuis had getoond.  De jolige uitgelatenheid van haar reisgenootjes werkte blijkbaar aanstekelijk.  Ze zwaaide veel uitbundiger dan we van haar gewoon zijn, slechts even zagen we haar gezichtje ongemakkelijk verkleuren toen ze zich realiseerde dat ze een sprong moest nemen in het duister, maar ze herpakte zich vlug.  Ze verliet ons alleszins met een een blij gezicht.

Een week zou ze wegblijven, een ganse week om over haar welbevinden te piekeren.  Ze stond niet op de eerste foto’s van de skireisblog.  Sommige kinderen stonden er misschien 4x op in close-up en deze keer moest ik lachen met de verontwaardiging van mijn man, die reageerde zoals sommige overbezorgde moeders kunnen doen wanneer ze vinden dat hun kind benadeeld is.  Toen we haar eindelijk terugvonden op de foto’s blonken haar oogjes vrolijk en viel er een pak van ons hart.

Die week werd ik een beetje grieperig, wat jammer was omdat ik ook iets te vieren had,  nl. mijn veertigste verjaardag.  Mijn man en ik bezochten een saunacomplex om mijn laatste dag als negenendertigjarige poedelnaakt te vieren.  Ik kan er niet veel van navertellen, want ik heb er zowat doorheen geslapen. Op mijn verjaardag zelf heb ik gekookt voor een dertigtal mensen.  Het etentje was een succes en het was ook gezellig.  Jammer dat ik snipverkouden was, maar ach, over zulke dingen zal je mij niet horen zeuren en zagen, ik heb zover ik weet immers niets levensbedreigend onder de leden. Er zijn ergere zaken in een leven dan een snotneus en de bijhorende ongemakjes.

De dag erna, op zeven april om 8.10u ’s morgens arriveerde de bus van skireis.  Toen mijn dochter afstapte greep ik haar vast alsof ik haar nooit meer zou loslaten.  Ze onderging het gelaten. En ik?  Ik bleite van blijdschap én opluchting.  Ik deed geen moeite om de tranenstroom te onderdrukken.  Dochterlief had een fantastische reis gehad. Ze was reuzeblij dat ze het niet gemist had en gaf toe dat we het bij het rechte eind hadden gehad om haar mee te sturen. Hoe had ik daar toch één seconde aan durven twijfelen?