rijk leven

Beste lezer

Onlangs ontmoette ik op een feestje bij een kennis een andere kennis die ik jarenlang niet meer gezien had. Het enige dat ik van Lieve wist, was dat ze inmiddels getrouwd was, één gezond, één dood en één gehandicapt kind gebaard had, inmiddels alweer enkele jaren geleden.

Tijdens een wandeling belandde ik naast haar en de kinderrolstoel. De rolstoel was voorzien van allerhande snufjes en ik vroeg geïnteresseerd wat dat allemaal te betekenen had. Bijhorend kreeg ik een wetenschappelijke uitleg over de blijvende hersenschade van haar kind wat blindheid, epileptische aanvallen, nierinsufficiëntie, incontinentie en een mentale en motorische achterstand veroorzaakte. Horen kon ze wel, alhoewel men aanvankelijk dacht dat dat ook niet het geval was. Gevoed werd ze middels een sonde.

Lieve vertelde me hoe dit kind haar leven verrijkt had. Hoe ze het eerste anderhalf jaar veel in het ziekenhuis doorgebracht had, ver weg van haar man en zoon.  Hoe moeilijk dat dit geweest was, maar ook hoe sterk haar relatie met haar partner geworden was door alles wat ze samen hadden meegemaakt. Hun enige bekommernis was het geluk van hun zoon en  hun dochtertje. Ik vroeg me af of zo’n kind wel gelukkig kan zijn, maar sprak mijn gedachten niet uit.

Ik hoorde alleen een beetje spijt in haar stem toen ze vertelde dat ze niet meer op vakantie konden gaan zoals vroeger, ver weg met een vliegtuig. Maar autovakanties deden ze wel. En ook vakanties in Villa Rozerood, waar een bataljon van verzorgers aanwezig is, zodat ze even de zorg kunnen loslaten. Ze sprak haar appreciatie uit voor ons sociaal zekerheidsstelsel. Sinds een aantal jaren had haar dochtertje immers een Persoonlijk Assistentie Budget toegewezen gekregen. Hierdoor had Lieve, als moeder, een voltijds loon als opvoedkundige om haar dochtertje te verzorgen. Ook was er ruimte om andere hulp in te kopen, zodat ze regelmatig een uitstapje kon maken met haar man en zoontje. Enkele jaren geleden had ze haar man naar New York gestuurd, zijn grote droom. Nu was het haar beurt. Ook zij zou binnenkort een verre reis maken met een goede vriendin, de eerste keer zonder haar zorgenkindje. Ze keek er naar uit, met dubbele gevoelens weliswaar.

Ondertussen wandelden we verder. Af en toe streek ze liefdevol over het hoofdje van haar dochtertje. Op deze manier is het echter moeilijk om contact te leggen, gaf ze aan.  Tijdens de dag was ik al enkele keren op afstand getuige geweest van de verzorging: het verschonen en het toedienen van medicatie. Geen sinecure. Zeker toen ik de uitleg hoorde. Je lijkt wel een verpleegster, sprak ik bewonderend. Toch niet, alleen voor mijn kind, lachte ze.

Na de wandeling volgde er opnieuw een zorgmomentje. Deze keer zat ik er met mijn neus bovenop. Na de routineuze handelingen nam ze haar dochtertje liefdevol in haar armen om te knuffelen. Wat ik toen zag is met geen pen te beschrijven. Haar dochtertje begon te stralen. Ze richtte haar hoofdje naar haar moeder en lachte gelukzalig. Een ongelooflijk intiem momentje waarvan ik het voorrecht had om getuige te zijn. Opeens vatte ik het.  Dit was het ultieme geluk. Dit was hààr rijkdom. Ik voelde me zelfs bijna (gevoels)arm. Ik dacht aan mijn quasi zorgeloze leventje met twee toffe, gezonde kinderen, een fijne man en een job waaruit ik veel voldoening put. In vergelijking met haar leven leek dit zo banaal. Mijn visie op de zinvolheid van het bestaan werd duchtig bijgesteld.

Anderzijds… Mocht ik niet gelukkig zijn met het leven dat ik leid, zou ik na deze ontmoeting diep beschaamd zijn.