the wedding, part 1: de kleren maken de (toekomstige) man

(wat voorafging)

Na het jaar van de echtscheidingen – in 2012 steeg het aantal echtscheidingen in onze vrienden-kennissenkring spectaculair: van 0 naar 10 – was het een verademing om nog eens naar een bruiloft te mogen gaan.

Wonderwel lukte het om op tijd te zijn, zelfs tien volle minuten te vroeg. Wat een trouwfeest al niet met een mens kan doen!  Het was de bedoeling dat het bruidspaar, gezeten in een riksja – bruid in de bak en bruidegom okselringen fietsend in zijn pak – geflankeerd en gevolgd door een stoet van meetrappende genodigden – op hun eigen tweewieler voor de duidelijkheid – naar het gemeentehuis zou tuigen. Doch dat was buiten de weergoden gerekend. Het was één van die zeldzame dagen van deze zomer dat het ook voor de flora feest was: hun drank vloeide rijkelijk.  Voor de niet-verstaander of tragen van geest: het regende dat het zeikte.  Gelukkig hadden we onze paraplu bij, temeer omdat we beiden vergeten waren om een reserve onderbroek mee te brengen.

We raakten droog binnen en daar heerste al een gezellige drukte. Eerst  troffen we de bruidegom in spé. Even moest ik bucketgewijs met mijn ogen knipperen. Ik kamp immers met een gigantisch vooroordeel: roze is voor jeannetten of barbiepoppen. En wat droeg de bruidegom?  Een roze broek? Neen gelukkig niet, want dan waren mijn ogen letterlijk uit hun schellen gevallen. Maar wel een roos hemd. Een écht roos hemd. Een mengeling van magenta en middenvioletrood. Men had het mij nochtans op voorhand verteld, maar ik dacht toen dat het om te lachen was. Awel, op dat ogenblik smolt mijn vooroordeel als sneeuw voor de zon. Zelden zo een knappe bruidegom gezien. Jani zou in zijn nopjes zijn,  mocht ie het gezien hebben en vooral jaloers op de uitermate geslaagde styling.

Vervolgens wurmde ik me door de massa op zoek naar de bruid. Ook hier was ik aangenaam verrast. Ze droeg een eenvoudige mouwloze lange nauwe jurk in een soort rekbare T-shirtstof. Grijs, een kleur ik die normaal met begrafenissen associeer, maar die hier een feestelijk tintje kreeg. En uiteraard ook mooi matcht met roze.  Trouwens, was dit de vrouw die nog geen twee jaar geleden een gastric bypass operatie onderging? Lichtjes jaloers op haar gestroomlijnd figuur aanschouwde ik haar van kop tot teen.  Tien stuks kwamen onder de enkellange jurk uit gepiept. Teenslippers?  Ja, teenslippers! Eigenlijk had ik het wel kunnen denken, zo goed ken ik haar ondertussen wel.

Ondertussen regende het nog steeds pijpenstelen. “Als we zes mensen vinden die bereid zijn om met ons mee te fietsen, gaan we er gewoon voor,” verkondigde de bruid luid en dapper. Ik keek mijn man vragend aan. “Als we dat doen worden we kletsnat en we hebben geen droog ondergoed bij,” reageerde hij nuchter. Meer had hij niet nodig om te overtuigen. Ik dacht immers ook aan mijn kappersbezoek van enkele uren voordien.  Bij mijn thuiskomst van de kapster had ik even overwogen om mijn kop terug onder de kraan te steken en mijn haar zelf te drogen, omdat het er wat te madamerig uitzag naar mijn zin. Het feit dat ik dan vijftien euro op niets gespendeerd had – in een boerendorp werken kappers nog aan sociaal tarief – had me echter weerhouden en zou dat nu opnieuw doen. Er waren verder geen vrijwilligers en ik vermoed dat de bruidegom opgelucht adem haalde.

Even later trokken we gewapend met een paraplu naar buiten en begaven we ons in een autostoet naar het gemeentehuis.

wordt vervolgd