net als in de film

Er was een goede reden waarom ik me schrap moest zetten voor de proclamatie. De klastitularis had Arte immers enkele dagen eerder toevertrouwd dat de proclamatie voor haar héél fijn zou zijn. Meer wilde hij er niet over kwijt. Het feit dat hij haar dit expliciet vertelde zonder bijzijn van anderen, riep bij haar en ons uiteraard vragen op. We waren dus in blijde verwachting.

Een proclamatie op een kunstschool is een feest. Ze hebben alles in huis om er geen saaie bedoening van te maken. De opening begon dan ook heel spectaculair. Er werd een kunstige stop-motion van één minuut afgespeeld. Een indrukwekkende film die ik reeds eerder had gezien op de tentoonstelling van de eindejaarsleerlingen, de voorstelling van hun Geïntegreerde Proef. Knap dat een middelbare schoolleerling tot zulke dingen in staat is. De film was… van de hand van onze dochter! Jammer genoeg kan ik hem niet laten zien omdat onze PC hem niet aankan. Maar als daar ooit verandering in komt, zal ik het bewuste meesterwerkje (lichtjes overdreven, maar toch…) hier zeker delen.

Voorlopig kon ik het nog drooghouden, ik blonk alleen een beetje (veel) van trots.

Vervolgens volgde de ene speech na de andere. Pakkende teksten, veel beeldspraak, doorspekt met beelden van de werken van de leerlingen en bovendien ondersteund door live pianomuziek en zang. Er was geen tijd om ons te vervelen.

Vlak voor het binnengaan had ik vernomen dat er ook een prijsuitreiking zou plaatsvinden. Toen was het me beginnen te dagen… Wellicht was dat hetgene waarop de leerkracht had gealludeerd.

Eerst werd er een prijs geschonken door de stad, die twee leerlingen beloonde voor hun tomeloze inzet als vrijwilliger.

Daarna volgde een prijs van de school zelf. Ze wilde leerlingen die gedurende hun schooltijd een uitgesproken traject hadden afgelegd op vlak van persoonlijke ontwikkeling extra in de kijker zetten. Uiteraard legt elke leerling  een figuurlijke weg af, maar sommigen moeten eerst door een hindernissenparcours om op de weg te geraken. Ik wist het meteen! Dit sloeg op Arte.

Ik liet mijn tranen de vrije loop toen ik haar naam door de zaal hoorde schallen, gevolgd door de naam van een andere leerling.

Ze straalde terwijl ze naar het podium liep.

Er was ook een prijs voorzien voor elke leerling die voor zijn/haar richting het beste resultaat behaalde. Nu was het Steven zijn beurt om te schitteren, vond ik. Deze klasgenoot van Arte kreeg van de externe jury immers de hoogste punten op zijn Geïntegreerde Proef. Geheel terecht, want hij had een ijzersterk  concept bedacht bij het algemene thema ‘vluchtlijnen’ en dit ook magnifiek uitgewerkt. Al vond ik de sfeervolle houtskooltekeningen van Lize blijken van het grootste tekentalent en al getuigde  de stop-motion van Arte alsook de rest van haar werk  van een enorme veelzijdigheid, dit alles kon niet tippen aan de maturiteit die het werk van Steven uitstraalde. Fair is fair, dacht ik toen ik een aantal weken geleden vernam dat de jury, afgaande op de puntentoekenning, dezelfde mening was toegedaan.

“Het beste resultaat in de richting VBK (Vrije Beeldende Kunsten) werd behaald door… Arte!” hoorde ik de spreker zeggen. “Kom maar terug naar het podium, Arte,” vervolgde hij.

Hup, daar vloeiden de tranen weer. Er was geen schrap zetten aan.

Toen alle zeven richtingen aan bod waren gekomen, bleek ook waarom de Arte als eerste vernoemd werd. De punten gingen immers in dalende lijn. Als enigste van de hele school behaalde zij een score hoger dan 80%. (Niet belangrijk, maar wel zo’n leuke bijkomstigheid dat ik het toch even wil vermelden.)

Ik kan in alle eerlijkheid stellen dat ik Steven de prijs m.b.t .het beste resultaat ook heel erg had gegund. De andere prijs symboliseerde Artes persoonlijke overwinning en dat is uiteraard een verdienste waar geen enkele andere prestatie tegenop gewassen is. Die prijs alleen zou dus ook al heel mooi geweest zijn.

Geen wonder dat ik me die avond in een Amerikaanse high school film waande. Je kent dat wel, zo’n film waar de hoofdrolspeler in een underdogpositie zit en uiteindelijk de ster van de school blijkt te zijn.

Dit hele gebeuren geeft Arte een enorme boost. Met nog meer vertrouwen in haar kunde gaat ze morgen de toelatingsproef doen om de studie ‘Grafisch Ontwerp’, een masteropleiding in de Beeldende Kunsten te mogen aanvatten. Op naar een volgende fase in haar leven!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.