mannen: lees dit niet vrouwen: aanschaffen die handel

Beste lezer

Beschouw dit niet als een comeback, want ik zal weer even snel verdwenen als verschenen zijn. Maar ik heb goesting om nog eens wat neer te pennen, niet omdat het moet, maar omdat ik het zelf wil.  Aanleiding is de originele prijs die ik won bij deze mieterse madame, die de ene na de andere kluchtige blog uit haar mouwen schudt aan een frequentie om van de duizelen.

Ik was eigenlijk niet eens zeker of ik deze prijs wel WOU winnen, maar de hilarische beschrijving van de inbrengmaneuvers trok me over de spleet, euh streep. Al moet ik bekennen dat het angstzweet me uitbrak, toen bleek dat ik de winnares was.

Lichaamsvreemde voorwerpen in mijn lijf proppen is immers niet mijn dada. Zo kon ik op achttienjarige leeftijd nog steeds geen tampon inbrengen. Persoonlijk weet ik het aan mijn maagdelijke status. Volledig onontgonnen terrein, zelfs door mezelf. Ik beken: ik was een laatbloeier. Ouderwets ben ik ook: een minderjarige mag voor mij gerust nog wat kinderlijker zijn dan heden ten dage het geval is. Een stelling waaraan mijn kinderen gelukkig nog steeds voldoen: leve de erfelijke belasting! Dus kreeg ik op mijn achttiende verjaardag die tijdens de Romereis viel van mijn vriendinnen een marmeren Carrara-potje, gevuld met één tampon én een bon, goed voor één ontmaagding. In Italië met al die hitsige Italianen, zou dat wel in de sacoche komen, dachten ze.

Of ik nu wel of geen maagd meer was bij het inbrengen van mijn eerste tampon, herinner ik me eigenlijk niet meer. Een Italiaan is er alleszins niet aan te pas gekomen.

Ondertussen, zoveel jaren later, ben ik uiteraard wel wat meer gewoon. Alhoewel?  Ruim een jaar geleden kocht ik, op advies van een kennis Geisha-balletjes bij Jef om mijn bekkenbodemspieren te versterken.  Niet dat ik mijn flamoes wil gebruiken als flessenopener, maar een beetje aanspannen kan nooit kwaad, toch? Het is algemeen geweten dat sommige vrouwen een tritske* verliezen tijdens een niesbui. Oké, eigenwijze mannelijke lezer, gelieve NU dringend af te haken. Ik behoor niet tot deze categorie vrouwen. Dacht ik. Want tijdens een onvoorzien langdurige kattenconfrontatie veroorzaakten mijn ononderbroken niesbuien op weg naar huis net geen vijf ongelukken, wegens voortdurend dichtgeknepen ogen en oncontroleerbare stuurbewegingen, maar wel een klam (in werkelijkheid: zeiknat) slipje.

Het advies om de training langzaam op te bouwen door met één balletje te beginnen, wilde ik wel opvolgen. Ik wist echter niet hoe eraan te beginnen. Moest ik die los inbrengen of samen met een half leeg siliconenhoudertje in mijn foef foefelen? Dus won ik advies in bij een vriendin, die verpleegkundige is. Het eerste voorstel vond ze geen goed idee, wou ik niet met een gênant probleem bij de huisarts of op de spoeddienst belanden. De houder was immers voorzien van een koordje om de boel terug te voorschijn te toveren. Zonder zou het echter een quasi onuitvoerbare visklus worden. Helaas bleef het bij het advies: de dingen liggen nog steeds ongebruikt in mijn nachtkastje.  Telkens als ik de moed vind om de handleiding te lezen, verlies ik de moed om het uit te proberen.

Daarom dat ik mijn prijs met gemengde gevoelens in ontvangst nam. Het begon al bij het bepalen van het soort. Een resem antwoorden op een aantal intieme vragen moesten uitmaken welk type en formaat voor mij geschikt zou zijn. En dan nog… Sommige vrouwen moeten meerdere modellen uitproberen vooraleer ze het juiste type vinden. Slik!

Uiteindelijk werd het een klassiek modelletje met ring in een transparante uitvoering. Al die kleurtjes ogen wel leuk, maar wat nut heeft dat in een donker hol, redeneert dan mijn nuchtere zelf.  Bovendien heb ik het liefst zo weinig mogelijk chemicaliën in mijn lijf. De handleiding die ik op het internet las, vóór het daadwerkelijk ontvangen van mijn prijs, deed me evenveel huiveren dan die van de balletjes. Het zou geen evidentie worden,doch vooral een kwestie van oefenen. Stiekem vervloekte ik mezelf dat ik had meegedongen naar deze prijs. Iets wat ik zelf betaald heb, durf ik ongebruikt laten, maar een gegeven paard… Ik zou me zo ondankbaar voelen, mocht ik het lef niet hebben om het uit te proberen.

Toen mijn tweede menstruatiedag op een zaterdag viel, kon ik mezelf niet wijsmaken dat dit geen geschikte dag was om eraan te beginnen. Ik wachtte even totdat iedereen de deur uit was om in alle rust mijn ding te kunnen doen.  Eerst moest het gesteriliseerd worden zoals een flessenspeen. Ik waande me even 17 en 15 jaar terug in de geschiedenis. Gelukkig dacht ik er bijtijds aan om het ding wat te laten afkoelen alvorens het te installeren.   Vervolgens ging ik op het toilet zitten, plooide het cupje dubbel volgens de instructies en vlamde het zonder aarzeling in mijn intieme zone. Was dat alles?

Twee uren later verwijderde ik het even vlotjes en staarde ik naar een half centimeterke rode vloeistof. Inmiddels was mijn man terug thuis en brulde ik van boven naar beneden dat hij dringend moest komen kijken. Trots dat ik was! Alsof ik een derde kind had gebaard. Geïnteresseerd bleef hij staan kijken hoe ik het, na reiniging, terug de nacht indreef. Vervolgens liet ik het, zonder zorgen, zes volle uren zitten, totdat ik terugkwam van een etentje met collega’s. Ik was wel zo beleefd om er aan tafel over te zwijgen. Was wel eens naar het toilet geweest om te urineren en stelde vast dat er geen lekkage was en beter nog: dat mij een nat koordje gespaard bleef.

Bij de cup kreeg ik ook nog een desinfectiebekertje voor in de microgolfoven. Tja, ik geef toch de voorkeur aan de ouderwetse sterilisatiemethode. Mijn microgolfoven gebruik ik zo weinig mogelijk na al die kwalijke berichten over stralingen.  Verder zaten er ook reinigingstabletten bij.  De handleiding is echter zo klein geschreven dat ik eerst een vergrootglas moet kopen.

Jammer dat ik nog geen kunstgebit heb, anders had ik met deze reinigingsoplossing twee vliegen in één klap. Konden ze lekker samen een nachtje dobberen.

*dialect voor een beetje urine