Onlangs werd ik veertig en kreeg ik een cadeaubon om te dineren in een vrij chique restaurant – zonder ster(ren) evenwel – en na geen al te subtiele hint van mijnentwege. Tussen haakjes: even nog een kleine anekdote vertellen: in onze buurt is er een sterslager, bij wie ik een tijdje geleden vlees ging kopen. Normaliter doe ik dat in een supermarkt, maar ik had geen zin om lang aan te schuiven en luiheid kost nu eenmaal geld. Elke vleessoort was via een etiketje op een prikker van soortnaam voorzien, voorafgegaan door de in het oogspringende boventitel ‘STERLAGER’. Is je al opgevallen, beste bloglezer, dat hier de letter S ontbreekt? Mij alleszins wel. Toen ik aan de verkoopster met uitgestreken gezicht vroeg wat ‘sterlager’ in feite betekent, corrigeerde ze me onmiddellijk terwijl ze me aankeek alsof ik dommer ben dan het achterste van het soort beest wiens restafval in de gekoelde toog worst ligt te wezen. Haar zelfingenomenheid was van korte duur. Toch fijn hè, om je zo af en toe eens te verkneukelen.
Hoe dan ook, ik besloot de bon samen met mijn man te spenderen op zijn verjaardag. Zo werd het een gedeeld verjaardagsgeschenk. De dag zelf ontdekte ik trouwens dat hij zich een tablet PC had gekocht in de aldi t.b.v. €399,99. Gelukkig had ik geen ander geschenk voorzien. We hebben een gezamenlijke portemonnee, lekker ouderwets, dus cadeaus zijn bij ons eigenlijk geen echte cadeaus en als één van ons iets leuk vindt, wordt dat gewoon zonder overleg gekocht, tenzij het om echt grote bedragen gaat. Oei, nu ben ik wat te veel over de interne keuken aan het uitweiden, laat mij spoedig overgaan naar de externe keuken.
Afijn, we parkeerden ons eivormig gezinswagentje netjes tussen enkele statussymbolen op wielen, zochten niet zonder moeite de ingang en traden binnen in een huiselijke sfeer. Spoedig werden we naar de veranda geleid. Liever had ik aan het gezellige haardvuur in het restaurant gezeten, maar dit leek wat te hoog gegrepen. “Had je die bewegende schilderij in de open keuken gezien?” vroeg mijn man. Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde, later ontdekte ik dat het een personeelslid betrof die meer huidschilderingen over zijn gezicht en armen had uitgesmeerd dan jullie en ik samen.
Geïmponeerd gaapten wij naar de rijen bestek voor onze neus en bestelden de aperitief van het huis, een schuimwijn met een gember- en nootmuskaattoets. Lekker, je moet er maar opkomen. We hadden de zesgangenverrassingsmenu gekozen. De avond zou dus heel wat verrassingen in petto hebben. Mag ook wel, want ik vreesde dat we anders niet veel nieuws te vertellen hadden. Ja, dat heb je, als je al jaren onder hetzelfde dak woont. Mijn vrees bleek echter ongegrond. Het leek bijna op een date, maar dan met een vertrouwd persoon. Heel aangenaam, heel romantisch, met veel aandacht voor elkaar en nog meer voor het lekkere eten uiteraard.
We kregen vanalles verrukkelijks voorgeschoteld, een crumbeltje van dit, een mousseje van dat, een zalfje van hier een een torentje van daar. Mijn man was verbaasd dat ik geen notaboekje bijhad om alles in te noteren voor een speekselverwekkend verslagje achteraf. Galant bood hij aan om alles te onthouden en ik vergat wijselijk dat zijn geheugen zo lek is als een zeef.
Ik bereikte enkele culinaire hoogtepunten, alhoewel ik beleefd naliet om een écht sally’te te doen, kwestie van de andere gasten niet te storen. Zij stoorden ons immers ook niet in onze romantische tête-à-tête. Tot dat ogenblik toch nog niet. Of misschien hadden we er tot dan gewoon geen aandacht voor gehad. Zo rond half tien, vlak voor het opdienen van het hoofdgerecht, kreeg ik een dipje en plots hoorde ik slechts één iemand babbelen en het was niet mijn tafelgenoot.
Het was Geert, een kalende midden-veertiger zoals dertien in een dozijn, iemand die ik van haar noch pluim ken, maar die vanaf nu in mijn geheugen geklasseerd staat bij de nare herinneringen. In eerste instantie leek hij best sympathiek. Hij had een vlotte babbel en kon boeiend vertellen. Hij sprak ietsjes te luid, alsof hij een ruimer toehoorderspubliek zocht dan de vrouw (niet de zijne, want Geert was als eerste van zijn gezelschap gearriveerd en had haar een beetje onwennig begroet, dat had ik tussen de soep en de patatten opgemerkt) en het koppel dat met hem de tafel deelde.
Ongewild begon ik zijn monologen te volgen en mijn man ook. Eerst gaven we onderling nog wat commentaar, maar gaandeweg werden we volledig opgeslorpt door onze zittende stand-up comedian. Ik kan niet ontkennen dat Geert vermakelijk kon vertellen, maar ik begon mij meer en meer te ergeren aan de zelfverheerlijking waaraan hij zich overmatig bezondigde. Nadat we het delicieuze dessert verorberd hadden, wat bijna weer een sally’tje opleverde, smeekte ik mijn man om geen koffie meer te bestellen, mocht de gastvrouw dit voorstellen. Ik kon die Geert immers niet meer luchten. Mijn man, daarentegen, had enkel nog oor voor hem en oor noch oog voor mij. Dus toen mijn koffieverslaafde wederhelft slaafs ‘ja’ antwoordde op het moment dat de gastvrouw wou weten of we een kopje à la George Clooney lustten, kon ik hem wel achter het designbehang plakken of een ferme schop onder tafel verkopen. Dit laatste is trouwens niet aan te bevelen als er een dwarsbalk onder de tafel schuilt.
Uiteindelijk dienden we buiten de royale cadeaubon nog een fikse som bij te betalen. Volgens artsen zonder grenzen hadden we zes zwaar ondervoede kindjes gedurende dertig dagen kunnen laten behandelen, als we ons deze braspartij ontzegd hadden. Ik probeerde er niet aan te denken. Vijf uur later verlieten we moe maar voldaan de zaak. Helaas was de romantiek serieus in de kiem gesmoord door het intermezzo van sterlager-zager-jager Geert. Wat ik hieruit concludeer? Routine doorbreken en romantiek hervinden na ruim 15 jaar samenwoonst is niet zo moeilijk, maar de romantiek erin houden des te meer.
Alhoewel? Die avond bereikte ik gewoontegetrouw en sally-gewijs alsnog 15 seconden van intens geluk. Wat moet een mens nog meer hebben na een copieuze maaltijd?
lees me 
Een vraagje: is hij tevreden van de tablet”PC” van den Aldi?
Ik zie bij AzG dat je een zwaar ondervoed kind voor 20 dagen kan helpen aan 40euro, dus dat maakt dan 60 euro voor dertig dagen x 6 = 360 euro. En dat voor twee keer vijf uur “genot” : of 36 euro per uur. Tja, ik cijfer graag, een oordeel vellen doe ik niet.
Of hij tevreden is over zijn tablet? Voorlopig nog wel, maar hij heeft hem nog geen maand, dus is het nog wat vroeg om daar al een oordeel over te kunnen vellen. Vraag het over een jaar nog eens, zou ik zeggen.
Wat AzG betreft: mijn berekening is gebaseerd op de cijfers van 2009 en liggen toch iets anders dan jouw cijfers: het was de helft van jouw bedrag. Een oordeel vel ik zelf wel: zelfs 180 Euro vind schandalig veel geld voor een etentje voor twee, al had ik nog nooit van mijn leven zo lekker gegeten. Het is nu bijna een maand geleden en ik geniet er nog altijd van na. Ik heb wel enkele maatregelen getroffen om mijn geweten een beetje te sussen, want dat lag me toch een beetje zwaar op mijn maag. Het eten zelf niet, het was niet veel, het was echter ook niet te weinig, het was vooral heel smakelijk en licht verteerbaar.
Aangezien dat wij zowat buren van elkaar zijn (vertel het niet verder, de rest van de bloggers weten dat nog niet) zou ik graag willen weten waar jullie zijn gaan eten. Dit kun je:
– 1: hier als antwoord neer te schrijven
– 2: dit naar mij te mailen
– 3: per briefwisseling
– 4: via fb
– 5: sms (is echter geen optie, omdat je mijn gsm-nr. niet hebt)
– 6: per telefoon (is ook geen optie, lees puntje 5)
– 7: een door jou zelfbedachte methode
– 8: een door een andere blogger zelfbedachte methode
Toch niet bang dat jij de Geert bent uit mijn verhaal? 😉
Tam tam ?
Ik herken het ergerlijke soort ‘Geert’, die zijn in onze provincie ook in overvloed.
Haha, je had ontdekt dat je gemaal zichzelf ook een folieke had gepermitteerd. De mijne koopt steevast een tweede boek als hij zichzelf op eentje trakteert en zegt dan : dat is voor jou, hoewel nummer twee ook helemaal zijn smaak is.
Jammer dat jullie romantische avond gestoord werd. Toch goed dat het eten zo lekker was. Waarom dat allemaal zo duur moet zijn, begrijp ik ook niet.
Ik ben ook wel benieuwd waar je geweest bent, want al die moussekes, crumbeltjes en zalfjes klinken goed, veel beter dan Geert in elk geval.
Ooit ook zo’n rampzalige tafelbuur gehad. We hadden een wat duurder restaurant uitgezocht omwille van de speciale gelegenheid (10 jaar getrouwd), hadden intens genoten van de eerste 2 gangen en toen sloeg het noodlot toe. Ook die sterzager had een hem niet echt bekende dame bij. We hadden allebei een donkerbruin vermoeden dat het een “gehuurde” tafeldame was. De ober was zelf behoorlijk geïrriteerd en stelde heel galant voor om onze koffie in de wintertuin te serveren, waar we ruimte en rust hadden. Wat we heel blij accepteerden, of moest ik dat er niet bij vermelden?
haha, smeuïg stukje 🙂 Ik ben vroeger zo vaak uit eten geweest en heb zelf 10 jaar in een sterrestaurant als gastvrouw gewerkt, dat ik in restaurants zoals jij de beschreven hebt, geen zin meer heb. Doe mij maar een lekker simpel tapasrestaurantje. Heerlijk!
Moest ik mezelf stilzwijgend een folieke van 399,99 euro cadeau doen, ik zou twee nachten buiten mogen (lees: moeten) slapen van mijn madam (gelukkig heb ik een laaaange stationwagen).
Heerlijk, onderhoudend schrijfsel. Alsof ik zelf in dat restaurant zat (en nee, mijn naam is niet Geert).
Die 15 seconden van intens geluk kunnen deugd doen, hè!
En hoe zit het met het kledingbudget van uw madam? Is dat niet 4x groter dan het uwe, zoals bij de meeste koppels. En zegt ze het altijd als ze een kleedje gaat kopen? Ik niet. Anderzijds vertelde mijn man me ook niet dat hij een Duitse pinhelm had gekocht uit de eerste wereldoorlog voor €500,00. Geen probleem voor mij, maar het was wel even schrikken toen hij het kleinood ophad in bed. Gelukkig bleek het een grap te zijn. 🙂 Btw hij sympathiseert absoluut niet met de nazi’s, maar is gefascineerd door oorlogen.