mijn gebrek aan humor?!

Mijn eerste bevalling kon je vergelijken met de conceptie: het gebeurde in één wip en zonder plaatselijke verdoving.  In amper zeven uur tijd was de klus geklaard, inclusief voor- doch exclusief naspel.  De tweede keer was echter andere moederkoek. Onze jongste telg die nu het liefst van al ondersteboven aan haar tuimelrek slingert, wachtte in mijn bolle buik, comfortabel zittend op haar malse babybilletjes, doodgemoederd op haar toekomstige leven.  Deze onvolkomen stuitligging leidde uiteindelijk tot een ochtendlijke keizersnede.

‘k Had altijd gedacht dat vrouwen die op zulke manier bevallen van geluk mogen spreken. Niet dus.  Tijdens de operatie zelf werd ik niets gewaar.  Stel je voor! Maar achteraf…  Ik zweer het je, een knipje is er niets tegen, daar knap je zo van op.  Door de allesbehalve zonnige bikinisnede was het lachen me helemaal vergaan, al beweert mijn echtgenoot dat ik sowieso geen gevoel voor humor heb. Hij baseert zich hiervoor op mijn grondige afkeer voor de compleet uitgemolken reeks, FC De Kampioenen.  Wie hiermee niet kan lachen, is volgens hem gegarandeerd een zuurpruim. Awel mercikes. Gelukkig lust hij zure pruimen.  Toen ik hoorde dat de serie voorgoed werd afgevoerd, kon mijn lol nochtans niet op.  Af en toe heb ik dus wél gevoel voor humor, lijkt me zo.

Toch heeft mijn man deels gelijk.  Ik houd helemaal niet van voorspelbare, afgezaagde geestigheid.  Onvoorspelbaar of absurd, dat is meer mijn ding.  Al zal je me, zelfs dan, rapper betrappen met lichtgekrulde Mona Lisalippen dan op een klaterende schaterlach, zoals bij mijn eigen stommiteiten.
De dag na de geboorte was mijn man erop gebrand om me twee moppen te vertellen, die hij eerder die dag van zijn collega Marc gehoord had.  “Jou kennende,” stelde hij me gerust “zal je er toch niet om kunnen lachen.” Inderdaad, af en toe haal ik er mijn voordeel uit om een zuurpruim te zijn. Lachen na een keizersnede is immers geen lachertje.  Je buik lijkt terug open te scheuren en dat doet verrekkens veel pijn. Zelfs een boer met kiespijn heeft nog meer plezier.   Uiteraard, beste bloglezer, wil ik jou de beste billenkletser  niet onthouden.  Hier komt ie.

Men had een machine uitgevonden om de band tussen vader en kind te versterken vanaf het prille begin.  Tussen moeder en kind wordt er immers een ijzersterke band gesmeed tijdens de bevalling via de helse pijnen die de mama moet doorstaan.  Door de toekomstige papa aan een apparaat, dat de weeën kan nabootsen, te koppelen ontstaat er terzelfdertijd ook een band tussen vader en kind. De eerste proefpersoon werd aangesloten en de toekomstige vader kreeg zijn eerste pijnstoten toegediend, terwijl zijn vrouw lag te kermen op de verlostafel. Aangezien mannen ervoor bekend staan dat ze nogal kleinzierig zijn, besloot de arts die het foltertuig bediende om voorzichtig te beginnen, met impulsen die slechts 10% van de pijn, die de vrouw voelde, doorgeven.  De man gaf aan dat hij niets gewaar werd en vanaf dan werd het pijnpercentage  stelselmatig  verhoogd.  20% : nog steeds geen kik, 40% : wederom geen krimp, 60%  nog altijd geen pijnlijke grimas te bespeuren. Zelfs toen de volle 100% werd bereikt, bleef de moedige man onbewogen.  De vrouw, daarentegen, lag te creperen van de pijn.  Zie je wel, zei de macho achteraf, toen het kind geboren was.  Ik wist het! Vrouwen zitten altijd te mekkeren over hun bevallingen….  Ik kan nu écht meespreken uit ervaring. Het stelt werkelijk niets voor. Het sop is de kool niet waard! Toen de kersverse vader echter thuiskwam, lag de facteur morsdood voor zijn deur.

Oké, het is er een beetje over, maar toch kon ik dit halfabsurde mopje wel waarderen. Er kon zelfs een flauw Mona Lisalachje vanaf.  Zoals mijn man echter voorspeld had, proestte ik het niet uit.  “Zie je wel,” zei hij “ik had je toch gezegd dat je er niet om zou moeten lachen.  Maar weet je wat Erik (nog een collega) zei, toen Marc uitverteld was?” vervolgde hij “Hij vroeg in alle ernst of dat écht gebeurd was.”

Deze onbedoelde aftermop vond ik wél om het je te bescheuren.  In mijn toenmalige toestand mag je dit gerust letterlijk  nemen.  Een onbedaarlijke lachstuip was immers mijn onfortuinlijke lot. Want hoe harder ik gierde, hoe meer zeer het deed.  Mijn vrolijke hihihi’s waren binnen de kortste keren gemuteerd in veeleer groene hahaha’s om vervolgens te blijven steken in jammerende aahaahaah’s.  M.a.w. onrechtstreeks zorgde de zichtbare naad in mijn onderbuik voor een quasi naadloze overgang van lachen naar huilen.  Daarenboven belandde ik in een vicieuze cirkel.  Hoe heviger ik lamenteerde, hoe meer pijn het deed.  Des te meer pijn het deed, des te luider ik jankte.

Tranen plengen omwille van verdriet, blijdschap, ontroering, angst, trots, woede…ik had dit hele scala al eens doorsnotterd.  Doch huilen, louter omwille van fysieke pijn… dat was al van mijn kindertijd geleden.
Mijn man stond er beteuterd bij te kijken. Toen ik uiteindelijk wat bekomen was, merkte hij voorzichtig op “Die tweede mop zal ik maar achterwege laten zeker?”.

En of!!!! Het had niet veel gescheeld of een kersverse moeder had hare ‘leukste thuis’ resoluut de toegang tot het moederhuis ontzegd!