mijn fratsen op het werk

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik voor mijn fratsen op het werk haast een aparte blog kan beginnen.  Twee blogs beheren is echter wat veel van het goede, dus breng ik het gewoon onder in deze.  Ik hoop van harte dat mijn werkgever niet meeleest en dank mijn sympathieke collega die me, zonder er erg in te hebben, de titel van dit verhaaltje cadeau deed, helemaal gratis en voor niks. Dit even terzijde.

Sommige mensen hebben onzichtbare antennes.  Voelsprieten die enthousiast beginnen te trillen zodra blijkt dat er ergens iets te rapen valt.  Eerst lopen ze met het hele gezin vijf rondjes langs alle hapjesstanden in de colruyt om stiekem gratis te dineren om vervolgens met listig verkregen vrijkaarten één of andere voorstelling te bezoeken.  Hun schaamteloze gedrag vertaalt zich tevens in een eentonig woordgebruik.  Gratis, kosteloos, voor niks, gratis en voor niks… behoren tot hun standaardvocabulaire.  Ze kunnen geen tien zinnen achter elkaar uitspreken zonder één van deze woorden erin te verwerken.  Hun gratuite gedrag kleurt bovendien ook hun persoonlijke beleving.  Als iets voor niets is, is het per definitie goed. Een gegeven paard… enzovoort.

Gratis is plezant, ook voor mij, doch ik probeer er niet in te overdrijven. Toch heb ik me een aantal jaren geleden eveneens bezondigd aan enig opportunisme, al was het in mijn geval volkomen gerechtvaardigd.  Ik was immers op zoek naar een geschikte huisbezoekentas.  Zoiets aktentasachtigs, maar dan niet te chique.  Tenslotte werk ik als maatschappelijk assistente bij een OCMW en niet als vertegenwoordigster in een commercieel bedrijf, waar zulke details mee het uithangbord van de firma bepalen. Puur toevallig viel uitgerekend in die periode een uitgebreide reclamebrochure van Test-Aankoop in onze brievenbus.  De sierlijke letters G, R, A, T, I, en S verfraaiden de voorkant. Veelal belanden zulke omslagen ongeopend in onze papiermand. Om een onverklaarbare reden nam ik deze keer wel een kijkje.

Test-Aankoop bood gratis een proefabonnement van drie maanden aan.  Wat echter meer mijn aandacht trok was de lederen, geen namaak!, aktentas waarmee ze je zouden belonen als je op hun aanbod inging.  Aanvankelijk dacht ik dat je die pas zou ontvangen als je effectief een jaarabonnement nam, doch dat bleek niet het geval te zijn, het proefabonnement volstond. Vermits Test-Aankoop er prat op gaat de consument te beschermen tegen malifide verkoopspraktijken, nam ik aan dat ik met hen in zee kon gaan, zonder het risico te lopen om achteraf te verdrinken in agressieve aanmaningen van dubieuze incassobureaus.  Zodra ik de aktentas in mijn bezit had, zegde ik beleefd, aangetekend en just in time mijn proefabonnement op.  Met de talrijke smeekfolders die daarna mijn brievenbus vulden, stak ik ongegeneerd de stoof aan.

Mijn kosteloze tas had de ideale maten om een dossier in te vervoeren, was voorzien van praktische vakjes en bevatte bovendien een gratis assorti zakrekenmachine en een gratis met leder omhulde agenda.  Het enige minpuntje was de lelijke strontkleur – gelukkig zonder assorti geur  – en het feit dat er, volgens een bevriend schoenlapper, geen denkbaar dier voor gevild was. Toch namaak dus. Maar, zoals eerder werd aangehaald, als iets voor niets is, is het per definitie goed. Het spreekwoord over het dotatiedier met vier benen – een kleine doordenker – was ook voor mij van toepassing.

Oei, ik merk dat ik nogal aan het afwijken ben van de essentie van dit verhaal.  Ach, een beetje sfeerschepping mag wel, nietwaar? Op  zekere dag ontving ik tijdens het spreekuur in mijn kantoor een nieuwe cliënt met financiële problemen. De man bezorgde me echter vanaf het begin een onhaaglijk gevoel.  Waaraan dit lag, weet ik niet.  Had het met zijn ongure uiterlijk te maken, wie zal het zeggen? Ik ben alleszins niet bereid om hier een gedetailleerde beschrijving te geven. Beroepsgeheim, weetjewel. Om een dossier te kunnen aanmaken, vroeg ik hem zijn identiteitskaart.  Ik maakte er een kopie van en toen ik terug in mijn kantoor kwam – het kopieermachine staat immers elders – zag ik mijn aktentas naast zijn stoel staan.  Niet dat ik hem ervan verdacht deze verplaatst te hebben.  Helemaal niet, ik weet het aan mijn eigen nonchalantie.  Zonder iets te zeggen, nam ik de tas op en zette ze achteloos achter mij neer. Je kan immers niet voorzichtig genoeg zijn…

Het gesprek kabbelde rustig verder en ik vernam dat hij een crimineel verleden had.  Niet echt bevordelijk voor mijn gemoedsrust, moet ik toegeven.  Tja, ik ben ook maar een mens, hè.  Op een gegeven ogenblik sprak hij over onbetaalde rekeningen.  Ik stelde voor om een nieuwe afspraak te maken om die te bekijken en om dan samen naar een oplossing te zoeken.  Hij gaf aan dat hij ze reeds meegebracht had en ik verzocht hem om ze me te laten zien.  Blijkbaar had hij ze niet bij de hand, want hij maakte aanstalten om ze te gaan halen.  Ik ging ervan uit dat hij ze in de auto had laten liggen.  Doch in plaats van het kantoor te verlaten, kwam hij mijn richting uit.  Ik schrok. Het ging echter zo snel dat ik geen tijd had om bang te worden.  Ik realiseerde me wel dat ik geen kant uit kon, mocht hij me kwaad willen doen.

Zo ver naderde hij echter niet.  Hij reikte naar de aktentas achter me en plots zag ik wat ik uitgevreten had.  Achter me bevond zich een grote doos. Boven op deze doos prijkte mijn aktentas van namaakleer en een bruine strontkleur.  Vlak ervoor pronkte echter nog een aktentas, eveneens van namaakleer en met dezelfde bruine strontkleur. Een kloon van de mijne. Het was deze tweede waarnaar de creepy man greep.  Nochtans had hij niet gereageerd toen ik ongevraagd zijn tas verzette.  Blijkbaar was zijn vertrouwen in mij veel groter dan dat van mij in hem.

Ik schoot in een zenuwachtig lachje en verontschuldigde me vervolgens overdreven uitgebreid.  Dit onnozel incidentje had zonder meer het ijs gebroken.    Als hulpverlener moet je je natuurlijke sympathieën en antipathieën aan de kant kunnen schuiven en iedere cliënt met dezelfde professionaliteit benaderen. Ik durf echter gerust toegeven dat dit toch wat makkelijker lukt als het klikt, ook al is het slechts een klein klakje.

Hoe het afliep met mijn tas?  Niet goed.  Neen, niet omwille van mijn domme vergissing.  Maar als ik ze mee op huisbezoek nam, vond ik dat ik oogde zoals een getuige van Jehova. Dus, om verdere misverstanden te vermijden…
…stuurde ik ze terug naar Test-Aankoop! (it’s is a…)

Joke